کو جنون تا عقدهٔ هوش از سر ما واکند

وهم هستی را سپند آتش سودا کند

از بساط خاکدان دهر نتوان یافتن

آن قدر گردی که تعمیر شکست ما کند

بعد از این آن به که خاموشی دهد داد سخن

گوهر معنی کسی تا کی زبان فرسا کند

عجز ما را ترجمان غفلت ما کرده اند

تا همان واماندگی تعبیر خواب پا کند

برنیاید تا ابد از حیرت شکر نگاه

هرکه چون تصویر بر نقاش چشمی واکند

بادپیمای سبک مغزی ست هرکس چون حباب

ساغر خود را نگون در مجلس دریا کند

بعد عمری آن پری گرم التفات دلبری ست

می روم از خود مبادا یاد استغنا کند

قیمت وصلش ندارد دستگاه کاینات

نقد ما هیچ است شاید هم به ما سودا کند

بی تکلف صنعت معمار عشقم داغ کرد

کز شکست هر دو عالم ناله ای برپا کند

بی بریها را علاجی نیست شاید چون چنار

دست برهم سودن ما آتشی پیدا کند

عبرت من چاشنی گیر از شکست عالمی ست

هرچه گردد توتیا، چشم مرا بینا کند

چاره دشوار است بیدل شوخی نظاره را

شرم حسن او مگر در دیدهٔ ما جا کند